Azyl Emilly.

Charles

- I gdzie mnie teraz ciągniesz?- zapytał uśmeichając się katem ust. Podążał za dziewczyną.

Emilly

Taki ciekawy? Zaśmiała się. Zaprowadziła go na strych. xD Uśmiechnęła się sama do siebie zamykając za nimi drzwi. Puściła chłopaka. Usiadła na starym, prawie połamanym łóżku.

Charles

- Hm, szukamy żony dla Stasia?- zapytał wyszczerzając się. Usiadl obok niej.

Emilly

Tak Stasio nie powinien być samotny... ej czekaj Stasio jest mój! Krzyknęła śmiejąc się.

Charles

- No tak, Twój.- zaśmiał się. Rozejrzał się po pomieszczeniu.- Niech zgadnę siedzisz tu, kiedy myślisz o jakiś poważnych sprawach..- stwierdził.

Emilly

Zgadłeś. Powiedziała. Teraz przesiaduję tu bardzo często. Stwierdziła. Położyła się na łóżku.

Charles

- Coś strasznego Cię dręczy?- zapytal siadając na łóżku w siadzie skrzyżnym Uśmiechnał się lekko.

Emilly

Nie... porostu rozmyślam nad sensem mego życia. Powiedziała będąc z chłopakiem zupełnie szczera.

Charles

- Mhm, i co, wymyśliłaś coś sensownego?- zapytał, uśmiechając się lekko do niej.

Emilly

Tak... że wszystko jest bez sensu?. Powiedziała pytająco. Zamknęła oczy.

Charles

- Nie, no na pewno tak nie jest.- powiedział.- Nie mozesz tak myśleć, bo .. Ci nie pozwalam.- powiedział szczerząc się lekko.

Emilly

Po co mam się wiecznie łudzi? Zapytała z lekkim wyrzutem. Powiedz przynajmniej jedną rzecz dla której powinnam żyć? (poza Stasiem. < 3)

Charles

- Dla przyjaciół, rodziny.- odpowiedział.- Każdy jest każdemu potrzebny.- uznał.

Emilly

Być może. Powiedziała. Lecz głębszego sensu nie widzę. ;3 Wyszczerzyła się.

Charles

- Ja Ci go kiedyś znajdę..- zasmiał się.- Nawet przytulny ten Twój strych.- uznał.