Natalie.

Charles

Chłopak natychmiast wstał.- Em, dowiedzenia.- mruknął, po czym jak najprędzej wyszedł z domu. Oparł się o ścianę, przwracając oczami.

Natalie

Zatrzasnęła drzwi. - No właśnie, dlatego tak bardzo tego nie chciałam. - mruknęła ponuro. - Okej, to teraz był plan... Do ciebie? - zapytała dla upewnienia.

Charles

- Tak.- skinął głową, chwycił torbę dziewczyny.- Kiedy ją spakowałaś?- zapytał ruszając w stronę domu.

Natalie

- W nocy. Nie mogłam spać. - odparła. Poprawiła sobie ową torbę, no i sobie chyba już poszli tak ogólnie. ;3

Charles

Przyjechał wraz z Natalie oraz Mią. Otworzył drzwi od taksówki, wcześniej jednak zapłacił kierowcy. Wyjął torbę z rzeczami dziewczyny.

Natalie

Wyszła z taksówki i podeszła do drzwi domu, znalazła klucze w kieszeni. Otworzyła drzwi i weszli. Po chwili je zamknęła. Poszłą do salonu, gdzie czekała jej matka. Zerknęła na małą trzymaną przez dziewczynę.
- No, dzieciak wam się udał. - powiedziała, popatrując na Mię, Natalie i Charles'a. - Chciałam tylko ją zobaczyć, my musimy już iść. - dodała. - Do widzenia! - krzyknęła. - Zadzwonię jeszcze. - położyła klucze na stole, pomachała ręką i wyszła, zamykając drzwi.

Charles

Skinął głową, co miało być pożegnaniem matki Natalie. Chłopak położył torbę w kącie, przyglądajac sie dziewczynom.

Natalie

Usiadła na kanapie, patrząc na ciemny ekran telewizora. Nie, nie zamierzała go włączać, nawet jeśli teraz do końca dnia miałaby panować niezręczna cisza, a było wczesne popołudnie. Po długiej chwili udała się do pokoju obok, który od teraz miał być dziecięcym, i obejrzała wszystko, co jej matka naszykowała dla małej. Wróciła do salonu, nie wiedząc, co ze sobą zrobić, i ponownie usiadła. - Dalej się gniewasz? - zapytała ostrożnie, zerkając na chłopaka.

Charles

- Nie.- odparł kucajac przy małej Mii. Usmiechnął sie lekko do niej, głaszcząc delikatnie po główce. Spojrzał jeszcze na Natalie.

Natalie

- To dobrze. - stwierdziła z pewną ulgą, nie chciała, by teraz rozpoczęła się jakaś kłótnia, afera czy cokolwiek innego. - Pokój obok urządzony jest jako dziecięcy, moja matka wszystko już kupiła. - poinformowała. - Chociaż wydaje się dziwna i od paru lat nie miałam z nią kontaktu, chyba jednak dalej chce mnie znać i już pokochała wnuczkę. - uśmiechnęła się.

Charles

Wstał, podszedł do dziewczyny.- To dobrze.- odparł z uśmiechem. Objął lekko dziewczynę, czując, że też ona tego potrzebowała.- Jak miałbym sie zająć małą, kiedy Cię nie będzie, jeśli nic nie wiem o dzieciach?- zapytał.

Natalie

- Mogę ci wyjaśnić. To nie będzie bardzo długa podróż, ale muszę wyjechać. - odparła spokojnie. Zerknęła na zegarek. - Możliwe, że niedługo zjawi się Samantha. Zaprosiłam ją. - oznajmiła, uprzedzając.

Charles

- Mhm.- skinął.- No to mnie musisz nauczyć tego .. wszystkiego.- powiedział z lekkim uśmiechem. Chłopak obawiał się też tego, że koniecznie będzie potrzebował pomocy przy dziecku.

Natalie

- W razie czego możesz poprosić o pomoc jakąś miłą dziewczynę. - odparła obojętnie. Zgięła nogi w kolanach i oparła je naa kanapie, trzymając ostrożnie małą. Cały czas się jej przyglądała, nie chciało jej się wierzyć, że to jest... że to jej dziecko.

Samantha

Staneła przed drzwiami i zapukała. W dłoni miała zapakowany prezent dla małej.